Do produkcji technicznego śniegu potrzebna jest woda i sprężone powietrze. Sprężone powietrze może być transportowane do urządzeń naśnieżających za pomocą stacji sprężarkowej lub powstaje bezpośrednio w poszczególnych maszynach dzięki wbudowanej sprężarce. Za pomocą podziemnego systemu rur woda trafia do armatki śnieżnej. Sprężone powietrze i woda są schładzane do idealnej temperatury w chłodnicy powietrza i wody, stąd trafiając bezpośrednio do wieńca dyszowego, który składa się z dysz wodnych i nukleatorów. Za pomocą dysz wodnych woda rozpylana jest na małe cząsteczki. W nukleatorach woda jest wtryskiwana do sprężonego powietrza. Dzięki rozprężeniu się w zimnym powietrzu otoczenia powstają nuklidy, małe kryształki lodu, do których mogą przyczepić się maleńkie kropelki wody. Następnie mgiełka wodna i nuklidy zostają rozproszone przez rotor i, jeśli warunki są sprzyjające, zamarzają, tworząc śnieg. Armatki śnieżne wyróżniają się dalekim zasięgiem rozrzutu, dużą wydajnością naśnieżania, małą wrażliwością na wiatr i elastycznym sposobem wykorzystania. Dlatego też stosowane są przeważnie na szerokich stokach, w miejscach z dużym zapotrzebowaniem na śnieg czy otwartych, wietrznych terenach.